Dış politika, bir devletin sınırları dışında, kendini savunma veya hedeflerini gerçekleştirmek amacıyla siyasi, ekonomik, kültürel ilişkiler başta olmak üzere uyguladığı genel politikalar bütünüdür. Bu anlayışın sınırları, coğrafyanın önemine binaen sert ve yumuşak güç kavramları üzerinden yürütülebilir. Güvenlik, enerji, tarih veya dini idealler gibi birçok parametreler üzerinden ortaya konan stratejik kavramlar, dış politikanın temel unsurları olarak değerlendirilebilmektedir. İsrail’in kuruluşuna kadar yaşanan devletleşme çabalarında da belirtilen başlıkların olduğunu ifade etmek mümkündür. Nitekim Siyonizm fikriyle başlayan Filistin’de Yahudi devleti kurma hareketi, 1948 yılına kadar aşamalı olarak bu esaslar üzerinden gelişmiştir. Tarihsel perspektiften değerlendirildiğinde, ortaya çıkan tabloda, İsrail’in kuruluş sürecinde yaşanan faaliyetler ve ideallerin İsrail politikalarına yansıdığı açıkça görülmektedir. Bunda, birbirini besleyen dini ve tarihi kökler bulunduğu gibi gelecek kaygısı, güvenlik ve enerji kaynaklarının olduğu da açıktır. Ortadoğu’da yaşanan krizin özellikle I. Dünya Savaşı sonrasında Osmanlı Devleti’nin bölgeden çekilmesiyle yaşanan asayişsizlik ve İngiliz politikalarıyla gerçekleştiği bilinmektedir. Balfour Deklarasyonu’yla birlikte daha da derinleşen bu süreç, Filistin’de Arap-Yahudi çatışmasını körüklediği gibi İsrail devletinin kurulmasını da beraberinde getirmiştir. 1948’de bağımsız bir devlet olarak kurulan İsrail, yaşanan bu genel olaylar üzerinden siyasal faaliyetlerini geliştirmiş ve öncelikli politikasını, varlığını koruma üzerinden şekillendirmiştir. Esasında başta değinilen kuruluş sürecindeki tarihsel zemin, İsrail dış politikasının örtülü veya açık bir şekilde ana gövdesini oluşturmaktadır. Dolayısıyla ortaya konan bu araştırmada, tarihsel süreç ve konjonktürel gelişmeler üzerinden inşa edilen İsrail dış politikasındaki temel anlayış incelenmeye çalışılmıştır. Konu bütünlüğü içinde genel bir değerlendirme üzerinden hazırlanan bu makalede başta Siyonizm ve bu akımın temsilcilerinin faaliyetleri, İsrail’in kuruluş sürecinde yaşanan tarihsel hadiseler ve devletleşme süreci ele alındığı gibi; Yahudi devletinin kurulmasındaki itici faktörler açıklanmıştır.
Foreign policy is a set of general policies that a state puts forward outside its borders for the purpose of self- defense or the realization of its objectives. This concept can be analyzed through the frameworks of hard and soft power, influenced by geography. Strategic elements like security, energy, historical, or religious ideals are fundamental components of foreign policy. The state-building efforts leading up to the establishment of Israel also reflect these elements. The Zionist movement, aimed at creating a Jewish state in Palestine, gradually developed based on these principles until 1948. Historically, the activities and ideals during Israel's founding process are clearly seen in its foreign policy, shaped by intertwined religious, historical, and security concerns, as well as energy resources. The Middle Eastern crisis, particularly after World War I when the Ottoman Empire withdrew, resulted in instability and was exacerbated by British policies. The Balfour Declaration deepened this process, intensifying the Arab-Jewish conflict and eventually leading to Israel's establishment. Founded as an independent state in 1948, Israel’s political actions evolved from these events, with its primary foreign policy focused on safeguarding its existence. The historical context of its founding forms the backbone of Israel's foreign policy, both overtly and covertly. This article examines the core principles of Israeli foreign policy by investigating historical developments, focusing on the Zionist movement, the actions of its leaders, the key events in Israel's founding, and the driving forces behind the creation of the Jewish state.
